Wybuchowa Kambodża

Kambodża słynie z jednego z największych kompleksów świątyń na świecie – Angkor Wat. Słynie niestety również jednej z najwyższej liczby amputowań spowodowanych minami przeciwpiechotnymi – 40.000 amputowanych kończyn! [wikipedia]

Wiele lat temu, jeszcze w Polskim Czerwonym Krzyży interesowałam się tym tematem, uczestniczyłam w szkoleniach i prowadziłam zajęcia na ten temat.

Kambodża przez prawie trzydzieści lat targana była równymi konfliktami zbrojnymi. Miny przeciwpiechotne to jedna z najtańszych broni wykorzystywanych podczas wojny, jednocześnie jedna z najbardziej szkodliwych. Nie tylko dla wojsk, ale również dla cywilów.

Koszt wyprodukowania jednej miny przeciwpiechotnej to 1-3 $ a jej rozbrojenia to 100-300$.

Koszty społeczne są dużo wyższe: zaczynając od wykluczenia przez społeczeństwo czasem i rodzinę, po ubóstwo, depresje i śmierć.

Miny przeciwpiechotne nie znikają wraz z wojną. Pozostają schowane pod ziemią i nadal wybuchają, nawet latami po zakończeniu walk. Nawet jeśli ktoś stworzył mapy rozmieszczonych min (co zdarzało się rzadko) to po tylu latach, deszczach i innych czynnikach naturalnych miny te dawno temu zmieniły swoje położenie.

Wiele min produkowanych jest nie po to aby zabić, ale po to aby opóźnić wroga. Miny rozstawiane są wszędzie, wliczając tereny zamieszkane przez cywilów jak pola, lasy, okolice jezior itp. Wiele ludzi staje na nie w drodze do pracy, na pole albo do szkoły.

Jednymi z najbardziej poszkodowanych grup są dzieci. Nie zdają sobie sprawy, że w lesie czy an łące, gdzie bawią się każdego dnia rozłożone są miny. Sekundę po wybuchu ból jest nie do wyobrażenia. Upływ krwi i brak pomocy może spowodować powolną i bolesną śmierć.

Jeśli pomoc przyjdzie szybko da się osobę uratować, ale uraz fizyczny i psychiczny pozostaje do końca życia.  Protezy nie są tanie, a dzieci muszą dostawać nowe średnio co roku, bo szybko wyrastają ze starych.

Kolejną najbardziej pokrzywdzoną grupą są kobiety. Młoda dziewczyna ma praktycznie zerowe szanse na wyjście za mąż i założenie swojej rodziny. Co w praktyce oznacza, że do końca życia będzie mieszkała z rodzicami a po ich śmierci jest pozostawiona sama sobie, ewentualnie jak ciężar dla rodzeństwa.

Gdy mężczyzna stanie na minę usłyszy: “O jak nam przykro. Jaka to tragedia.” Gdy kobieta stanie na minę usłyszy:” Głupia babo, po co tam lazłaś!?”

Polecam gorąco film “Ziemia Niczyja” pokazujący problem min przeciwpiechotnych podczas wojny w byłej Jugosławii. swoją drogą kolejny kraj, który nadal boryka się z minami przeciwpiechotnymi.

Świat jednak zainteresował się problemem Kambodży, Bałkanów i innych regionów zagrożonych minami przeciwpiechotnymi. W 1997 podpisano Traktat Ottawski, Konwencji zakazującej użycia, składowania, produkcji min przeciwpiechotnych i nakazująca ich zniszczenie. 

Polska mimo, że podpisała Konwencje w 1999 ratyfikowała ja dopiero w 2013, jako jeden z ostatnich krajw UE! Lepiej późno niż wcale. Teraz jesteśmy jednym z 161 krajów, które rektyfikowały traktat Ottawski. Brawo!

Problem min przeciwpiechotnych jednak pozostaje. Dla osób zainteresowanych tym co można w tej sprawie zrobić zapraszam na stronę ICBL Międzynarodowej Kampanii na Rzecz Zakazu Min Przeciwpiechotnych.