Dziś trochę dzieciach, bo to w końcu 1 czerwca 🙂 Każdy z nas ma w sobie choć trochę z dziecka.
Od kiedy wyjechałam z Polski, a było to ponad 3 lata temu, bardzo dużo czasu spędzam z dziećmi. To dość ironiczne, bo ja nigdy za nimi nie przepadałam, nie wiedziałam jaka jest do nich instrukcja obsługi. Trzy lata wiele zmieniły. Teraz mówią na mnie “child whisperer”, czyli osoba, która łapie błyskawiczny i pozytywny kontakt z dziećmi.
Wiele z tych dzieci, z którymi miałam okazje spędzać czas, przeżywa dzieciństwo inaczej niż my.
Chińskie dzieci od małego biorą udział w wyścigu szczurów. Całymi dniami siedzą w szkole. A w weekendy wracają do domów i też siedzą na korepetycjach lub innych dodatkowych zajęciach.
Klasa 4. Na początku najbardziej uciążliwa a na końcu najfajniejsza.
Klasa 2. Najbardziej uciążliwa , było czasem dużo krzyku i problemow z dyscyplina.
Klasa 6. jedna z moich ulubionych. Zawsze lubiłam lekcje z nimi i się na nie cieszyłam.
Klasa 5.
Tajskie dzieci są beztroskie i cieszą się jeszcze nieskażonym nadmierna elektroniką światem.
Również część z tych dzieci pamięta tsunami w 2004 roku i to jak straciło w nim rodziców i bliskich.
Inne dzieci większość czasu spędzają w Domu Dziecka. Mimo dołującej nazwy, jest to bardzo pozytywne miejsce, gdzie o dzieci się dba i kocha je. Gdyby nie to miejsce wiele z nich skończyłoby na ulicy i nigdy nie poszło do szkoły.
W innym miejscy pracowałam z dziećmi, które w swoim życiu przeszły traumę związaną z wypędzeniem ze swojego kraju, tułaczką od miejsca do miejsca, które zamiast chodzić do szkoły, szukały sposobu, aby zdobyć jedzenie i być bezpiecznym choć przez jakiś krótki czas.
Inne dzieci cieszą się trochę większą swoboda. Uczą się i starają się korzystać z tego co daje im życie. Ale życie rzucam im wiele kłód pod nogi.
Jest również inne miejsce, które daje niektórym dzieciom możliwość integracji i spędzania ze sobą czasu w ciekawy i edukacyjny sposób. To jedno z moich ulubionych miejsc – Centrum Camillian. Trochę więcej o nim możecie przeczytać w moim starym poście.
Miałam wiele szczęścia urodzić się w takiej a nie innej części świata, w takiej a nie innej sytuacji. Tyle jest na świecie dzieci, które nie mogą tego powiedzieć jak np. w Syrii, Afryce czy Indiach. Zatem doceniajmy to i nasze dzieciństwo 🙂
No Comments